My Revolution

Vanuit Parijs kijken drie generaties in Marwanns Tunesische familie toe hoe de Arabische Lente in hun thuisland oplaait. Marwanns moeder kijkt machteloos toe en popelt om er voor haar land in crisis te zijn. Opa kan het niet zo veel schelen. Net als Marwann is hij bezig met andere dingen. Opa wil zich weer jeugdig voelen, Marwann wil zich juist ouder voordoen. De veertienjarige jongen zit net op dat punt van zijn leven dat hij een duidelijk doel voor ogen heeft: het hart van Sygrid winnen. En daarvoor heb je meer nodig dan flauwe grappen en beatbox-trucjes.

Op de middelbare school lijkt Marwann die onzichtbare afstand tussen anonimiteit en populariteit maar niet te kunnen overbruggen. Totdat zich een onverwachtse kans voordoet: Marwann komt onbedoeld op de voorpagina van een groot Frans dagblad als boegbeeld van de Franse aanhangers van de Arabische Lente. Hij is eindelijk iemand. Marwann is activist en protesteren, dat is heel cool en volwassen toch?

Het hart winnen van je droommeid? Daarvoor heb je meer nodig dan wat flauwe grapjes en beatbox-trucjes.

Het is duidelijk dat regisseur en scenarist Ramzi Ben Sliman veel sympathie heeft voor Marwann, maar dat betekent niet dat de jonge puber het alleen maar makkelijk heeft. Door zich steeds enthousiaster als activist te profileren, geeft hij de verkeerde signalen af aan zijn moeder. Zij ziet ineens de kans schoon om familie en al mee te nemen naar Tunesië en echt een verschil te maken.

Hoe kan Marwann van zijn nieuwe populariteit genieten als hij in Tunesië moet protesteren? Zo gaat de film niet alleen over het bluffen en opscheppen waarmee pubers zich ontplooien, maar ook over de daaruit volgende momenten, waarin ze moeten leren leven met hun onverstandige beslissingen.

Hugo Emmerzael

Gerelateerde Daily Pluk artikelen

• Pluk de Regisseur

|

26 augustus 2016

“De jeugd besloot om niet bang te zijn”