Screenings
- Stenen Hoofd – Amsterdam
Louise-Michel
- long
- 94'
- English subtitles
In de titel staat een koppelteken tussen Louise en Michel. Een verbinding tussen twee gezette, niet erg pientere mislukkelingen, die samen op pad gaan om haar voormalige baas te vermoorden, met zeer gebrekkige planning en een nietsontziende volharding. Het resultaat is een komedie, met een fijne combinatie van subtiele grapjes en lomp geweld.
Als je vanuit Nederland naar het zuiden afzakt, wordt het leven wat vreemder, wat fantasievoller, wat absurder ook. Dat geldt overigens ook als je naar het noorden gaat, of zelfs, hoewel in mindere mate, naar het westen of naar het oosten – in dat laatste geval kun je het beste wat langer doorreizen.
Ik dwaal af. Louise-Michel is een ontsporend absurde komedie van twee Franse regisseurs (Benoit Delepine en Gustave Kervern, bekend van Aaltra, 2004) met twee Belgische hoofdrolspelers. Het is een film zoals we die, denk ik, in Nederland niet zouden kunnen maken – zelfs Alex van Warmerdam of Jos Stelling niet – maar die we nog wel kunnen vatten.
De film bestaat uit een reeks vreemde scènes, sketches bijna, bijeengehouden door een ongelooflijke plot rond een zelfverklaarde, maar zichtbaar inepte huurmoordenaar (Michel) en een wraakzuchtige werkloze vrouw met een ongekende onverzettelijkheid (Louise). Zij worden gespeeld door de Belgen Bouli Lanners (zelf ook regisseur, Eldorado, 2008) en Yolande Moreau. We kunnen lang twisten wie het beste is, het spant erom, misschien dat we na de vertoning op Pluk met handopsteken kunnen beslissen, maar mijn stem gaat naar Moreau.
Hoe zij boertig over straat banjert in haar vormeloze kleding, solide schoenen en stugge haar. Hoe je de radertjes in haar hoofd ziet knarsen, terwijl ze verbeten nieuwe plannen blijft bedenken om – want daaraan hangt de plot – na het onverwachts sluiten van de fabriek waar ze werkt de salaud van een eigenaar te laten vermoorden: even wachten, nee, ik ben er nog niet, ha!, ja!, zo gaan we het doen. En hop, weer banjeren, knuistig en gedrongen. Totdat het allemaal gruwelijk misgaat. En even niet leuk meer is.
Want om maar één ding te noemen: wie is eigenlijk de baas, als de fabriek deel uitmaakt van een multinational? Dan moet je hogerop! Je kunt Louise-Michel dus een kritiek op de globalisering noemen en als je dat wilt doen, houd ik je niet tegen. Ik zou zeggen dat het idee van globalisering vooral een manier is om het verhaal steeds verder uit de hand te laten lopen, voorbij de nog tamelijk overzichtelijke beginsituatie.
Onderweg slaat de film de plank een paar keer mis. Zoals met die rare kunstenaar en z’n 9/11-project – die overigens wordt gespeeld door Benoît Poelvoorde, bekend van de inktzwarte en gewelddadige nepdocumentaire C’est arrivé près de chez vous (1992), waarmee Louise-Michel enige verwantschap heeft. Veel vaker raakt de film echter de plank, met scènes die je niet snel vergeet.
De film heeft een prettig incorrecte immoraliteit, die je zwarte humor kunt noemen – maar misschien ook wel onethisch (net als C’est arrivé près de chez vous dus). Sommige mensen vinden het bijvoorbeeld ‘niet kunnen’ om te lachen om stervende gehandicapten of dode dieren. Kan, snap ik, heb ik respect voor. Maar Delepine en Kervern gelukkig niet.
Kees Driessen
