Screenings
- Stenen Hoofd – Amsterdam
Columbus
- long
- 101'
- English spoken
“Smart phone, dumb human”, woordspeelt Jin tegen Casey. Het is gewoon een klein grapje in het voorbijgaan, onderdeel van de mild-flirterige grondtoon tussen de twee. Maar op de een of andere manier raakt het ook aan de grote ideeën waar Kogonada in zijn warme en uiterst filmische speelfilmdebuut Columbus op reflecteert.
Voor we verder gaan: ja, Kogonada is dus een pseudoniem. Een overblijfsel van de online carrière van de Koreaans-Amerikaanse artiest, die zijn filmwerk begon als maker van zogenaamde video-essays: korte, analyserende video’s over cinema. Kogonada was een van de eerste, en een van de beste, makers in het opbloeiende genre. Zijn analyses schopten het zelfs tot de Criterion-uitgaves van de films die hij onder de loep nam – van het neo-realisme en Antonioni tot kogonada’s grote held Ozu.
De echte naam die achter het pseudoniem schuilgaat, is nog steeds niet bekend – ook niet nu kogonada met Columbus zijn eerste eigen film aflevert. Daarin raakt de Koreaans-Amerikaanse Jin (een ongewoon ingetogen rol voor komiek John Cho) verzeild in het gelijknamige Amerikaanse dorpje wanneer zijn vader er in coma in het ziekenhuis terechtkomt. Om het benauwde ziekenhuis en zijn moeizame relatie met zijn vader te ontvluchten, zwerft Jin wat door de stad, waar hij na een wat ongemakkelijke eerste ontmoeting wordt rondgeleid door architectuurfanaat Casey (sprankelend gespeeld door Haley Lu Richardson).
Dat we de naam van de maker niet kennen, doet er na het zien van Columbus niet echt meer toe: via de film krijgen we een onversneden beeld van zijn karakter. Bedachtzaam moet hij zijn, wijs, warm en aandachtig. Een eerste indruk die smaakt naar een nadere kennismaking – en die geheel bleek te kloppen toen ik kogonada ontmoette op het filmfestival van Rotterdam, waar Columbus werd geselecteerd voor de Tiger Competitie.
Met Columbus zet kogonada in zijn eigen woorden de stap van het maken van sashimi, waarbij het puur draait om de juist snijtechniek, naar het bereiden van een hele maaltijd. Maar de sporen van de grote filmmakers die hij in zijn video-essays analyseerde, zijn ook hier weer duidelijk aanwezig. De warme, humane blik van Ozu, die menselijke zwaktes blootlegt maar die nooit veroordeelt. En Antonioni’s nadruk op de plek die mensen innemen in de ruimtes om hen heen, wat in Columbus expliciet wordt gemaakt door de belangrijke rol van architectuur.
Architectuur is wat Jin en Casey delen, wat hen samenbrengt. Terwijl hij wacht tot zijn vader wakker wordt, of sterft, leidt zij hem rond door haar kleine woonplaatsje waar dankzij een rare kronkel van het lot een rijke collectie modernistische bouwwerken is neergezet. En ondertussen praten ze – over die architectuur, en daarmee over de waarde van kunst, en daarmee dan weer over wat het is om mens te zijn, en kind te zijn, en lief te hebben, en al die dingen.
Joost Broeren-Huitenga
Gerelateerde Daily Pluk artikelen
