Screenings
- Stenen Hoofd - Amsterdam
Behold the Lamb
- long
- 85 min
- English spoken
Een fraaie dans tussen misère en troosteloosheid als illustratie van de (on)menselijkheid van het bestaan in de periferie van de samenleving. Prachtig vormgegeven door middel van een groezelige production design en een gelimiteerd palet van fletse kleuren. Regisseur John McIlduff is een meester van de wrange glimlach.
Je mag het natuurlijk niet hardop zeggen, maar eigenlijk zou het geweldig zijn als het een beetje miezert tijdens de screening van Behold the Lamb. Weggekropen in een poncho zou het de toch al niet bijster positieve wereld die Mcllduff creëert voor zijn personages nog nét dat beetje extra bweh meegeven.
Echt makkelijk hebben Liz (Aoife Duffin) en Eddie (Nigel O’Neill) het niet tijdens hun roadtrip door de barre achterlanden van Noord-Ierland. Door omstandigheden raken ze met elkaar opgescheept, terwijl ze al meer dan genoeg hebben aan hun eigen problemen. Verslaving, schulden, nee, de twee zijn bepaald geen modelburgers. And when it rains, wat het regelmatig doet hier, naast heel hard waaien, it pours. Dode honden, vrieskou en epileptische aanvallen, het lijkt allemaal doodnormaal in deze realiteit waar troosteloosheid heerst.
Heb je je al veilig vastgeklampt aan je buurman of buurvrouw? Het kan namelijk nog erger hoor. Aanranding, gehandicapte kinderen en een drugsschaap dat maar blijft blaten en weglopen. Drugsschaap? Juist, een lammetje dat coke poept dus. De twee krijgen het onderweg opeens in handen. Waarom precies en wat ze er mee gaan doen? Goede vraag. Mcllduff laat je als kijker regelmatig gissen naar achtergronden. Waarom heeft Eddie bijvoorbeeld een bloedende wond op zijn wang? De details worden ingekleurd door de unheimliche sfeer van de film en onze hyperactieve fantasie. En ons brein kan heel goed nare zaken bedenken die de realiteit ver voorbij schieten.
Ook de religieuze symboliek die Mcllduff in overvloed in de film stopt houdt hij vaag, zodat je lekker kan puzzelen. John 1:29, “Behold, the Lamb of God, that taketh away the sin of the world!” Ha! Gloort in deze duisternis dan wellicht een streepje licht? Is dat waarom er tussen alle tragedie plek is voor wat slapstick? Eigenlijk doen Liz en Eddie het ook helemaal niet zo slecht. Ondanks de strubbelingen zijn ze er voor elkaar op de momenten dat het echt nodig is. Verlossing lonkt! Is dit eigenlijk dan niet gewoon een heel goed vermomde feel good movie? Cue de zon!
Sven Gerrets
